Κινηματογραφικό αφιέρωμα στο σκηνοθέτη MIchael Haneke.
Οι προβολές ξεκινάνε στις 19:30 και μετά την ταινία ακολουθούν μουσικές και ανοιχτό μπαρ.
3/12 – Παράξενα Παιχνίδια/ Funny Games (1997, 108’)
Oι ήρωες στην ταινία είναι δύο "λευκοί ιππότες" με λευκά γάντια, οι upper class εκπρόσωποι της κρυμμένης βαρβαρότητας της λευκής φυλής (τα θύματά τους είναι επίσης λευκοί, στοιχείο που δίνει το θεώρημα του Χάνεκε περί διαχρονικού φασισμού). Όπως λέει ο ίδιος, “ήταν μια αντίδραση σε αυτό που εγώ ονομάζω αμερικάνικο σινεμά, γεμάτο βία και αφέλεια, προσπάθησα να βρω τρόπους να δείξω τη βία ακριβώς όπως είναι, εξαιρετικά δύσπεπτη”. Το Funny Games είναι ένα θρίλερ διαφορετικό από τα άλλα, ουσιαστικά μια ταινία κοινωνικού προβληματισμού πάνω στη βία. Μια ταινία τρόμου και φρίκης πάνω στην εκτός ελέγχου κοινωνική βία, που μπορεί να εισβάλλει ανεμπόδιστα, ανά πάσα στιγμή, στην άνετη αστική ζωή και να τη μετατρέψει σε έναν εφιάλτη.
12/12 – Η Λευκή Κορδέλα/ White Ribbon (2009, 144’)
ο Χάνεκε αποτυπώνει το πνευματικό πλαίσιο μέσα από το οποίο αναδείχτηκε ο ναζισμός, το «κρυμμένο Κακό», σε ένα χωριό στον προτεσταντικό Βορρά της Γερμανίας, πριν το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου: Παράξενα ατυχήματα αρχίζουν να συμβαίνουν στους κατοίκους της κοινότητας. Ο γιατρός του χωριού τσακίζεται από το άλογό του όταν κάποιος του στήνει παγίδα έξω από το σπίτι του, μια εργάτρια σκοτώνεται στον μύλο του χωριού, ο μικρός γιος του βαρόνου, του γαιοκτήμονα της περιοχής, εξαφανίζεται για να βρεθεί κακοποιημένος σε μια ερημική τοποθεσία. Ο Χάνεκε «ξεγυμνώνει» σταδιακά τους προύχοντες του χωριού: Ο γιατρός είναι ένας μικρός τύραννος που κακοποιεί σεξουαλικά τα ίδια τα παιδιά του, ο πάστορας είναι ένας φανατικός με ιδεοληψίες για την «αγνότητα» (η λευκή κορδέλα του τίτλου είναι ο δικός του τρόπος να «μαρκάρει» ή να δένει τα παιδιά του, ανάλογα με το αν «χάνουν» ή «κερδίζουν» την αγνότητά τους), ο βαρόνος είναι απομονωμένος στο αυταρχικό σύμπαν του πρωσικού μιλιταρισμού... Και τελικά η προσοχή εστιάζεται στα παιδιά, τη “γενιά του Χίτλερ”, τα οποία, θεωρώντας ότι είναι «το δεξί χέρι του Θεού», αποφασίζουν να απονείμουν “δικαιοσύνη” με τρόπο απόλυτο και ανατριχιαστικό...
17/12 – Amour/ Αγάπη (2012, 127’)
O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.Ο Μίκαελ Χάνεκε ενώνει με πρωτότυπο, συναρπαστικό και απόλυτα συγκινητικό τρόπο τον έρωτα και το θάνατο, τη σκληρότητα της ζωής και την τρυφερότητα της αγάπης.
Oι ήρωες στην ταινία είναι δύο "λευκοί ιππότες" με λευκά γάντια, οι upper class εκπρόσωποι της κρυμμένης βαρβαρότητας της λευκής φυλής (τα θύματά τους είναι επίσης λευκοί, στοιχείο που δίνει το θεώρημα του Χάνεκε περί διαχρονικού φασισμού). Όπως λέει ο ίδιος, “ήταν μια αντίδραση σε αυτό που εγώ ονομάζω αμερικάνικο σινεμά, γεμάτο βία και αφέλεια, προσπάθησα να βρω τρόπους να δείξω τη βία ακριβώς όπως είναι, εξαιρετικά δύσπεπτη”. Το Funny Games είναι ένα θρίλερ διαφορετικό από τα άλλα, ουσιαστικά μια ταινία κοινωνικού προβληματισμού πάνω στη βία. Μια ταινία τρόμου και φρίκης πάνω στην εκτός ελέγχου κοινωνική βία, που μπορεί να εισβάλλει ανεμπόδιστα, ανά πάσα στιγμή, στην άνετη αστική ζωή και να τη μετατρέψει σε έναν εφιάλτη.
12/12 – Η Λευκή Κορδέλα/ White Ribbon (2009, 144’)
ο Χάνεκε αποτυπώνει το πνευματικό πλαίσιο μέσα από το οποίο αναδείχτηκε ο ναζισμός, το «κρυμμένο Κακό», σε ένα χωριό στον προτεσταντικό Βορρά της Γερμανίας, πριν το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου: Παράξενα ατυχήματα αρχίζουν να συμβαίνουν στους κατοίκους της κοινότητας. Ο γιατρός του χωριού τσακίζεται από το άλογό του όταν κάποιος του στήνει παγίδα έξω από το σπίτι του, μια εργάτρια σκοτώνεται στον μύλο του χωριού, ο μικρός γιος του βαρόνου, του γαιοκτήμονα της περιοχής, εξαφανίζεται για να βρεθεί κακοποιημένος σε μια ερημική τοποθεσία. Ο Χάνεκε «ξεγυμνώνει» σταδιακά τους προύχοντες του χωριού: Ο γιατρός είναι ένας μικρός τύραννος που κακοποιεί σεξουαλικά τα ίδια τα παιδιά του, ο πάστορας είναι ένας φανατικός με ιδεοληψίες για την «αγνότητα» (η λευκή κορδέλα του τίτλου είναι ο δικός του τρόπος να «μαρκάρει» ή να δένει τα παιδιά του, ανάλογα με το αν «χάνουν» ή «κερδίζουν» την αγνότητά τους), ο βαρόνος είναι απομονωμένος στο αυταρχικό σύμπαν του πρωσικού μιλιταρισμού... Και τελικά η προσοχή εστιάζεται στα παιδιά, τη “γενιά του Χίτλερ”, τα οποία, θεωρώντας ότι είναι «το δεξί χέρι του Θεού», αποφασίζουν να απονείμουν “δικαιοσύνη” με τρόπο απόλυτο και ανατριχιαστικό...
17/12 – Amour/ Αγάπη (2012, 127’)
O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.Ο Μίκαελ Χάνεκε ενώνει με πρωτότυπο, συναρπαστικό και απόλυτα συγκινητικό τρόπο τον έρωτα και το θάνατο, τη σκληρότητα της ζωής και την τρυφερότητα της αγάπης.
